నాకంటూ నీవొకరుంటే

తడిపొడిగా నువ్వు నేనూ
జడివానకు బందీలైతే
వెఱ్ఱివాళ్ళు తడిసేరంటూ
మర్రిచెట్టు నీడిస్తుంది

ఎక్కడిదో టక్కరిపిడుగు
దడదడమని జడిపిస్తుంటె
గుండెలవిసి నువ్వు నేనూ
కౌగిట్లో కరచుకుపోతే
మెరుపుతీగ దీవిస్తుంది
అడవంతా హర్షిస్తుంది

నాకంటూ నీవొకరుంటే

నా చేతిని నీచేయుంచి

నాఎదపై నీ శిరసుంచి

ఆ దట్టపుటడవి దారిలో

లోలోనికి పోతూవుంటే

చీకట్లో బావుంటుంది

నాకంటూ నీవోకరుంటే

చీకటి మాయమౌతుంది

నువ్వు పలక్కపోతే, నీ మౌనంతో నా హృదయాన్ని నింపుకొని వోర్చుకొని వూరుకుంటాను.
సహనంతో తలక్రిందకి వొంచి నక్షత్రాలతో నిరీక్షణలో నిలిచే రాత్రివలే నేను కూచుని వుంటాను,మెదలకుండా.

తప్పదు,తెలవారుతుంది.చీకటి మాయమౌతుంది.
స్వర్ణధారలతో ఆకాశాన్ని చీల్చుకుని నీ కంఠం వర్షిస్తుంది.
అప్పుడు ప్రతి పక్షి కులాయం లోంచి నీ మాటలు పాటలుగా  రెక్కలు  చాస్తాయి.
నా లోని అరణ్య నికుంజాలలో నీ రాగాలు పువ్వులుగా బద్దలువుతాయి.

అంతం లేదు

తెగిన నక్షత్రాల నుండి
వెలువడుతుందో వసంతరాగం
రాతి గుండె నుండి
చిగురిస్తుందో మొక్క